به نام خداوند نون والقلم و مايسطرون . به نام خدائي  كه  ما را آفريد  و 

علم سخن  گفتن آموخت  و  توانائي  به  دست گيري  قلم عطا فرمود تا 

احساس دروني خويش را به وسيله آن بيان كرده وبه ديگران برسانيم.

انسان از اول خلقت در هر برهه و  مكاني سعي كرده است با توسل به 

داشته هايش آنچه را  كه در دور و بر زندگيش مي گذرد و احساسي كه 

به واسطه حوادث گوناگوني در درونش  برانگيخته مي شود ؛ ثبت كرده

و از خويشتن به يادگار بگذارد.

آثار بجا مانده در ديواره غارها ودست نوشته هاي متعدد ؛  دليل روشني 

بر اين مدعا ست.

خلق متون نظم و نثري كه به  وسيله او در روزگاران گذشته انجام يافته

و براي ما به ارث رسيده  آئينه  روشني از احساسات لطيف و  جلو گاه 

حسن  بيانيست كه  آيندگان  را  در  راه  رسيدن  به سرمنزل     مقصود 

راهنمائي مي كند.

ادبيات  منثور  و منظوم  ايراني با  بهره گيري از پيش زمينه اعتقادي  و

عرفاني نابي  كه شعرا  و  عرفاي اين سرزمين داشتند در ميان ادبيات 

ديگر ملل جايگاه  ويژه اي  به  خود گرفته  و  از اعتبار خاصي برخوردار

مي باشد.

با توجه به اهميت شناخت راه  در  رسيدن به  مقصد غائي بر آن شدم 

تا به  همراهي  و  مساعدت دوستاني كه مايل به طي مراحل معرفت

مي باشند من نيز پاي در راه گذارم.

بر اين باورم ادبيات عرفاني ما همچون چراغي؛ روشنگر راه پيش روي

خواهد بود.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: